Stop maar! Hou er maar mee op! Je hoeft niet zo je best te doen om te bewijzen dat je het waard bent. Je hoeft jezelf niet te verbergen om te verdoezelen dat je het niet bent.

Natuurlijk ben je het waard. Die studie, die baan, die vrienden, die geliefde, die aandacht, dat respect, die liefde, het leven zelf: je verdient het. Gewoon jij, zoals je bent als je niet je best doet. Gewoon jij, zoals je bent als niemand kijkt. Gewoon jij met al je dromen en idealen. Gewoon jij met je fantastische kwaliteiten en je gekke eigenaardigheden. Zelfs met de kanten in jezelf waarmee je worstelt. Jij bent zo waardevol. Gewoon omdat jij ‘jij’ bent en niemand anders ‘jou’ kan zijn.

Ik spreek zoveel jonge mensen die diep van binnen het gevoel hebben dat ze niet goed genoeg zijn, niet gewoon zoals ze zijn. Ze moeten veranderen, verbeteren. Ze moeten bewijzen dat ze wel goed genoeg zijn, of ze vermijden situaties waarin zou kunnen blijken dat ze het niet zijn. Ze wringen zich in allerlei bochten om zich aan te passen aan een plaatje dat ze op een of andere manier in hun hoofd hebben gevormd: ‘Zo is een waardevol mens. En zo ben ik niet.’

Waar dat plaatje vandaan komt verschilt voor iedereen, maar de hoofdcategorieën zijn, ouders, vrienden/leeftijdsgenoten, leraren, sociale media, de maatschappij.

Treurig en zo onnodig. Want ik zie in hen prachtige jonge mensen met alle potentie om een vol en bevredigend leven te leiden. Gewoon als zichzelf. Juist als zichzelf! Want daar zit de wereld op te wachten, niet op allemaal hetzelfde.

En dat geldt ook voor jou!

Herken je dit? En ben je het zat? Kom dan eens praten.

Ik help je te zien wat ik zie als ik naar je kijk. Ik help je te zien hoe waardevol je bent, gewoon als jezelf. Ik help je het plaatje aan jou aan te passen in plaats van jou aan het plaatje.