Als coach voerde ik afgelopen weken gesprekken met een heel stel studenten Human Resource Management van de Hogeschool Utrecht. Een eenmalig coachgesprek van 45 minuten om de eerstejaars kennis te laten maken met het idee van coaching en hun zelfreflectie te vergroten.
Leuke gesprekken met leuke jonge mensen op weg naar een eigen plek in de maatschappij.
Ik koos voor een krachtgerichte aanpak. Omdat ik meestal zo coach, maar ook omdat het beter past binnen het kader van zo’n kort, eenmalig gesprek.
Krachtgericht coachen gaat op zoek naar de idealen, waarden en kwaliteiten van mensen om vandaaruit te kijken wat iemand belemmert om niet altijd vanuit die kracht en schoonheid te leven. Want als het lukt om wel vandaaruit te leven, dan verdwijnen problemen soms als sneeuw voor de zon. En de oplossingen voor die problemen die overblijven, komen dan vaak vanzelf en passen bij wie die persoon daadwerkelijk is.
Kwaliteiten (of kernkwaliteiten) zijn die positieve eigenschappen waar een mens mee geboren wordt, die je niet aanleert, hooguit kunt versterken. Zoals doorzettingsvermogen, creativiteit, flexibiliteit, zelfvertrouwen, zorgzaamheid, ordelijkheid, speelsheid en ga zo maar door. Ieder mens zit er vol mee.
Wat mij opviel was de verbazing of het ongemak waarmee de studenten over hun idealen en kwaliteiten spraken.
Sommigen waren oprecht verbaasd te ervaren dat ze daadwerkelijk over een hele reeks van kwaliteiten beschikken, hadden het nooit zo bekeken. Sommigen werden er een beetje verlegen van.
Anderen vroegen: ‘Is dat een kwaliteit dan? Ik heb altijd te horen gekregen dat dat niet zo’n handige eigenschap is. (bijv. eigenwijsheid, gevoeligheid)’ Of, ‘dat is toch heel normaal, dat heeft toch iedereen? (bijv. zorgzaamheid, behulpzaamheid)’.
Weer anderen hadden op zich wel in de gaten dat ze over kwaliteiten beschikken, maar hadden ze nooit zo op een rijtje gezien en zeker niet in verband gebracht met hun toekomstdromen. Of met hun wrijving met het onderwijssysteem.
Bij bijna elk gesprek voelde ik een soort blijde verrassing of opluchting.
Opnieuw realiseerde ik me dat de aandacht in ons onderwijs (van basisschool tot WO) nog steeds zo gericht is op waar we niet goed in zijn, wat we nog moeten verbeteren, waar we niet passen binnen het systeem, waar we lastig zijn. Logisch dus dat zoveel van ons onzeker zijn, goedkeuring nodig hebben van anderen, hoge cijfers moeten halen, bang zijn het niet te kunnen, in overeenstemming leven met wat ‘men’ wil en niet met wat wij zelf willen, wie wij zelf zijn.
Jammer is dat. Terwijl er soms zo weinig voor nodig is. Niets anders dan een switch in perspectief.
Daag jezelf eens uit en kijk de komende tijd eens wat bewuster naar de ander, naar je leerlingen, je studenten, maar ook collega’s, familie, vrienden. En zoek juist bij die ‘lastige’ eens naar wat deze bijzonder maakt, wat deze ander aan unieke kwaliteiten heeft, die anderen misschien niet hebben, die jij misschien niet hebt. Wat zou hij of zij daar niet mee kunnen bereiken met een beetje goede sturing?
En jij? Hoe zit het met jouw kwaliteiten en idealen?
0 Comments