In mijn praktijk sprak ik een jonge vrouw die zich in teamverband altijd op de achtergrond hield. Zelfs wanneer ze om haar mening werd gevraagd, hield ze zich op de vlakte.

Ik vroeg haar hoe ze zich voelde als ze een teambespreking bijwoonde. Dat vond ze moeilijk te zeggen, maar ik kon aan haar lichaamshouding zien dat er een soort boosheid was. Ik wees haar daar op.

‘Boosheid is het niet helemaal’, zei ze. ‘Maar frustratie en ergernis, dat wel.’

Toen ik haar vroeg wat ze in zo’n situatie het allerliefste wilde, schetste ze een beeld waarin ze wel degelijk een mening had en die ook heel graag deelde. Zij wist wat ze wilde, zag hoe het verder moest met het werk, ze had visie, overzicht en inzicht. Ze gaf aanwijzingen, luisterde naar de input van anderen en nam uiteindelijk de beslissingen.

‘Een leider’, constateerde ik.

‘Ja, een leider. Maar…’

Wat bleek was dat een stemmetje in haar hoofd zei: ‘mensen die de leiding nemen, zijn arrogant. En arrogantie is verkeerd.’

En omdat ze bang was om arrogant gevonden te worden, hield ze haar mond in teamwerk, trad ze niet op de voorgrond, liet ze de leiding over aan anderen.

Ik ging met haar langs haar kwaliteiten, die positieve eigenschappen waar we mee geboren worden en die tot uiting komen als we praten over onze dromen, verlangens en idealen.

Ze had een heel rijtje. En elk van de kwaliteiten kon ze ten volle beamen.

‘Stel je eens voor’, zei ik haar, ‘dat jij een leidinggevende hebt die… ‘ en toen noemde ik het hele rijtje van haar kwaliteiten op. Wat zou je dan van jouw leidinggevende vinden?

Er viel een stilte. Haar ogen begonnen te twinkelen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, die werd steeds breder.

‘Is het zo simpel?’ vroeg ze.

‘Soms wel.’

En andere keren is er na dit eerste inzicht wat extra werk nodig, om het geloof in wat het stemmetje zegt verder te  ontkrachten. Of om het geloof in de eigen idealen en kwaliteiten verder te laten groeien.